| پارسی گو گرچه تازی خوشتر است | عشق را خود صد زبان دیگر است |
جلال‌الدین محمد بلخی معروف به مولوی (۶ ربیع‌الاول ۶۰۴، بلخ یا وخش - ۵ جمادی‌الثانی ۶۷۲ هجری قمری، قونیه) از مشهورترین شاعران فارسی‌زبان است. نام کامل وی «محمد ابن محمد ابن حسین حسینی خطیبی بکری بلخی» بوده و در دوران حیات به القاب «جلال‌الدین»، «خداوندگار» و «مولانا خداوندگار» نامیده می‌شده‌است. در قرن‌های بعد (ظاهراً از قرن ۹) القاب «مولوی»، «مولانا»، «مولوی رومی» و «ملای رومی» برای وی به کار رفته‌است و از برخی از اشعارش تخلص او را «خاموش» و «خَموش» و «خامُش» دانسته‌اند. زبان مادری وی پارسی بوده است .
جلال‌الدین محمد بلخی
تصویری پندارین از مولانا
زادروز
۶ ربیع‌الاول ۶۰۴ قمری
بلخ یا وخش
درگذشت
۵ جمادی‌الثانی ۶۷۲ قمری
قونیه
آرامگاه
۱۷٫۸۲″ ۳۰′ ۳۲°شرقی ۱۴٫۴۷″ ۵۲′ ۳۷°شمالی / ۳۲٫۵۰۴۹۵غرب ۳۷٫۸۷۰۶۸۶۱جنوب
لقب
مولانا
مولوی
خَمُش
دوره
خوارزمشاهیان
مذهب
مسلمان
آثار
مثنوی معنوی
دیوان شمس
فیه ما فیه
مولوی، پیونددهنده ملت‌ها
مولوی خود زادهٔ بلخ یا وخش بود در خراسان بزرگ (که اکنون بخش‌هایی از آن واقع در افغانستان و تاجیکستان است)، و در زمان تصنیف آثارش (همچون مثنوی) در قونیه در دیار روم (واقع در ترکیهٔ امروزی) می‌زیست. با آنکه آثار مولوی به عموم جهانیان تعلق دارد، ولی ایرانیان و پارسی زبانان بهرهٔ خود را از او بیشتر می‌دانند، چرا که آثار او به زبان پارسی سروده شده، و از محیط فرهنگ ایرانی بیشترین تاثیر را پذیرفته‌است. داستانهای مثنوی عموما با فرهنگ ایران آن روزگار منطبق بوده‌است. داستان کبودی زدن قزوینی نمونه‌ای بارز از اینگونه تاثیر فرهنگی ایران بر مثنوی و مولوی است.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
